BİZE HER GÜN DEPREM!

Asrın felaketinin üzerinden tam 22 yıl geçti.

22 yılda çok şey değişti.

Değişmeyen tek şey depreme karşı hazırlıksızlığımız oldu.

Olası Marmara depremini ecelimizi bekler gibi bekliyoruz.

Sorsan lafta herkes deprem için kendince hazırlık yapıyor.

Benim aklımdaki tek hazırlık ise yapılan saçma sapan deprem tatbikatları ve 21 yıldır hasarlı olduğu halde yıkılmayan binalar…

Deprem konusunda vatandaş kendini eğitti eğitti.

Eğitemedi mi? O zaman yandı gitti!

Çoğu konuda olduğu gibi bu konuda da yolumuzu, yönümüzü kendimiz bulacağız.

Önlemlerimizi de kendimiz alacağız.

Her 17 Ağustos geldiğinde ağıt yakmakla, deprem şehitlerine dua okumakla deprem bilinci edinilmiyor maalesef.

Bunlar zaten rutinimiz, olması gerekenimiz.

Ama bizi yönetenler de haklılar!

Biz asrın felaketini yaşadık zannediyoruz ya, hani Kocaelililer olarak fark edilmeyi bekliyoruz ya;

Daha çok bekleriz.

Çünkü ülke olarak yaşadığımız felaketler odak noktalarını değiştirdi, herkese deprem gerçeğini unutturdu.

Bir tarafta dünyayı etkisi altına alarak yaşam enerjimizi sıfırlayan covit salgını,

Bir tarafta ağaçlarla beraber içimizi yakan orman yangınları,

Bir tarafta önüne ne katarsa alıp götüren sel felaketi,

Bir tarafta ekonomik kriz,

Bir tarafta ülkemize 3 bin kilometre öteden gelen göç dalgası ve onun yarattığı tahribat,

Diğer tarafta horoz dövüşüne tutuşan siyasetçiler,

Ve tüm bunların altında ezilen bizler…

Nerede kaldı deprem, nerede kaldı vatandaş.

Biz zaten son yıllarda her an bir deprem yaşıyoruz.

Sabah gözümüzü açtığımızda “Bu kadar da olmaz” dediğimiz ne varsa oluyor.

Her gün bir yüzleşmeyle karşı karşıyayız.

Hayatın tadı tuzu kalmadı.

Maneviyatmış, saygıymış, sevgiymiş, her şey toptan yozlaştırıldı.

Çıkar dünyasının ortasında bulduk kendimizi.

Menfaatimize olmayan hiçbir konuda kılımızı kıpırdatmıyoruz.

Menfaatimize olan şeylerde ise ne ilke ne değer yargılarımızı hesaba katmıyoruz.

Çıkarcı, duyarsız, tepkisiz, eylemsiz bir toplum olduk çıktık.

Sanki hepimizi afyonladılar.

Hani Allah korusun ama şu an 21 yıl öncekine benzer şekilde bir deprem olsa,

O günkü yardımlaşmayı, dayanışmayı, birliği ve beraberliği bile bulamayız.

Kıyısında yaşıyoruz hayatı.

Ölüm sadece bir karış ötemizde…

Ve bizim yapabileceğimiz tek şey, yaradana sığınmak!

Mevlam neyler, neylerse güzel eyler, deyip kadere razı olmak…